Dronude Utrecht project: Museumtuin (NL)

<Read this blog in English here> Koud. Het was letterlijk ijskoud toen ik om 08.00 uur aankwam op het verzamelpunt op de parkeerplaats bij het Centraal Museum. De organisatoren en modellen zouden zich hier verzamelen, in afwachting van de shoot. 08.25: nog maar een paar organisatoren aanwezig. Ik had 30 modellen nodig voor een perfecte shoot, maar ik besloot dat ik dankbaar zou zijn en door zou gaan met de shoot als er tenminste 10 modellen zouden komen opdagen. Maar het vroor, en de avond ervoor en de vroege ochtend kreeg ik annulering na annulering. Meer dan 40 modellen hadden bevestigd voor de shoot, maar Omicron nam de modellen voor de shoot één voor één weg. Van de 32 modellen die nog niet hadden afgezegd: hoeveel zouden er uiteindelijk komen opdagen?

Deze shoot was de openingsshoot van het project Dronude Utrecht. Na heel veel drone shoots in natuurgebieden en zelfs enkele groepsshoots met zo'n 20 modellen maakte ik een plan om in Utrecht te gaan fotograferen, met 100 modellen. Dit plan kreeg enige tractie toen ik meedeed aan een wedstrijd van Awesome Utrecht en ik coaching kreeg van Joris. Hij stimuleerde me om op te schalen en ook Lieke en Joni boden hun hulp aan. En hoewel we de Awesome Utrecht pitch verloren, werkte ik stug door om het vereiste budget via crowdfunding te krijgen. Vervolgens stelde filosoof Floris (die één van mijn dronefoto's gebruikte voor een boekomslag) voor om contact te leggen met cultureel festival SPRING. Hij slaagde er in om ons project deel te laten uitmaken van het festival en we kregen financiering van SPRING. Het aanvankelijke plan voor een enkele shoot werd uitgebreid tot een plan voor vijf shoots.

Om 08.45 uur was ik opgelucht: Michel en Casper hadden warme koffie, thee en chocola meegebracht en model na model was komen opdagen en dronken rustig hun warme drankjes. Bijna alle modellen waren onervaren en ik was onder de indruk van hoe moedig ze waren om zich aan te melden voor ons project. Om 08.45 uur hield ik een speech, stelde ik enkele organisatoren voor en vertelde ik alle modellen en organisatoren dat de komende twee uur misschien wel de meest hectische en maffe uren van hun leven zouden zijn. Om 08.55 uur liepen we naar de locatie die het Centraal Museum ons zo vriendelijk had aangeboden, een vergaderruimte naast de tuin, genaamd Tuinkamer.

Om me voor te bereiden op zo'n grote shoot, wist ik dat ik alle hulp nodig zou hebben. Bovendien wist ik dat ik voor de nog grotere shoots met 100 modellen nog meer hulp en een getrainde crew nodig zou hebben. Ik besloot een virtuele organisatie te creëren. Virtueel zodat niet alle organisatoren elkaar van tevoren zouden hoeven te ontmoeten, ook mij niet. De organisatie zou moeten werken volgens vooraf verspreide schriftelijke instructies. Die instructies zouden zo helder en motiverend moeten zijn dat er tijdens de shoot geen verdere uitleg of aansturing nodig zou moeten zijn. Het document moest alle modellen en organisatoren alle informatie geven die ze nodig hadden om deze eenmalige en nooit eerder gemaakte shoot tot een succes te maken.

09.00 Volgens het gedetailleerde tijdschema dat ik heb gemaakt, had ik vanaf het moment dat de modellen de Tuinzaal binnenkwamen tien minuten om de modellen eerst op hun gemak te stellen en daarna hen daarna volledig uit te laten kleden. En ik had dezelfde tien minuten om alle organisatoren te laten doen wat ze moesten doen doen om de shoot voor te bereiden. En ik had dezelfde tien minuten om de mede-dronepiloten te ondersteunen om drie drones operationeel te krijgen. Om dit allemaal in dezelfde tijd te laten gebeuren, moest ik vertrouwen op de schriftelijke instructies voor de modellen en alle zes groepen organisatoren. Deze cruciale tien minuten waren de ultieme test of mijn instructies duidelijk waren en ik niets belangrijks was vergeten.

Toen kwamen de assistent-dronepiloten naar me toe en zag ik aan de uitdrukking op hun gezicht dat er iets vreselijk mis was. Inderdaad, de displays van de drone-controllers toonden een pop-up: "unlock No Fly Zone" en de optie "cancel" werkte niet... DJI-drones gebruiken GPS om hun locatie te weten, en wanneer deze locatie in de buurt van een gevaarlijk punt zoals een luchthaven is, stijgen ze simpelweg niet op. Zonder een vliegende drone zou alle inspanning van alle mensen tevergeefs zijn.

Ik wendde me weer tot de reeds uitgeklede modellen en vertelde hen kalm dat er een technisch probleem was opgetreden en dat we drie minuten nodig hadden om het op te lossen. Drie minuten om een ​​blokkerend probleem op te lossen met een onbekende oplossing lijkt misschien onrealistisch positief, maar ik vermoedde dat dat mijn beste move zou zijn om de modellen niet te demotiveren (3).

Ik was erg blij dat het probleem werd opgelost door mijn eerste gok, door de iPads die de drones bestuurden te koppelen aan mijn iPhone-hotspot en de voorgestelde ontgrendeling van nabijgelegen NoFly-zones te annuleren. En inderdaad, direct na deze fix starten de drones. De modellen waren natuurlijk helemaal niet verbaasd dat dit cruciale probleem zo snel werd opgelost en liepen rustig de tuin in.

Voor deze locatie konden de modellen een heatpack kunnen gebruiken, die hen 15-30 minuten warm zou houden. De modellen hielden ze stevig vast. Het probleem was dat er alleen heatpacks voor de eerste locatie. Nu moesten de modellen op de bevroren grond gaan liggen, en dat deden ze één voor één vanaf het midden van het pad. Ik stuurde ze aan en moedigde ze aan om zo snel mogelijk te gaan liggen, om een ​​rij te vormen naast het slingerende pad.

De eerste drone filmde al van hoog boven, recht boven de rij modellen. Helaas gaf de tweede drone nu een tweede foutmelding: compass error. De assistent-dronepiloten hadden dit al geprobeerd op te lossen door drie keer de DJI-dans te doen, maar dat werkte niet. Hoewel het erop leek dat dit een tweede blocking probleem was, kon ik opnieuw kalm blijven en dit probleem oplossen door mijn favoriete probleemoplossende methode: negeren (1). Dat werkte. Ik stuurde de tweede drone omhoog, controleerde of hij stabiel aanvoelde, en maakte foto’s van boven en een stukje van opzij om de eerste drone te ontwijken. Ik stond naast een boom en probeerde eruit te zien als een deel van die boom.

Ik moedigde de modellen aan en liet ze verschillende poses aannemen door aanwijzingen te roepen en op de iPad te kijken hoe de modellen reageerden. Het leek allemaal goed te gaan en de modellen klaagden nog niet over de kou. Na de derde pose rende ik naar de locatie van de assistent-piloten. Derde blocking problem: de iPad waarmee de eerste drone werd bestuurd werkte niet meer. Batterijprobleem als gevolg van lage temperatuur vermoedde ik, en ik vroeg de piloten om de drone gewoon te laten vliegen, in de hoop dat de drone zou blijven filmen en de resulterende film goed zou zijn. Later zou blijken dat deze film iets overbelicht zou zijn (3b).

Ik had foto's geprint van een model dat in een dansende pose lag. Alle modellen moesten een foto krijgen en poseren volgens dit voorbeeld. Wat ik me niet realiseerde, is dat de afgedrukte afbeeldingen vierkant waren en dat je een vierkant papier ongemerkt 90 graden kan draaien. Hierdoor waren de modellen in de war over welke pose ze moesten gebruiken en het resultaat was een chaotische rij modellen die allemaal hun eigen interpretatie van de danshouding hadden bedacht. Gelukkig had ik al verwacht dat deze compositie van dansende modellen chaotisch zou zijn door mijn gebrek aan regie. Ik hoopte wel dat deze chaos er vanuit de lucht interessant uit zou zien (3). Dat was zo.

Nadat alle geplande poses op de eerste locatie waren afgerond, gaf ik een signaal en liepen de modellen terug naar de Tuinzaal, waar assistenten en personeel al warme drankjes hadden klaargezet. De shoot op de eerste locatie was een succes.

De tweede locatie was de trapeziumtuin, die gelukkig in de zon lag. Sommige modellen klampten zich nog vast aan hun heatpacks die toch een beetje warmte afgaven. Ik ging ervan uit dat deze tweede shoot moeilijk zou zijn omdat modellen sterk afkoelen zonder goed werkende heatpacks. Maar hoewel de temperatuur nu nog maar een paar graden boven het vriespunt lag, gaven de modellen toch aan dat het comfortabel was. De felle zon en het nabijheid van andere modellen hielden hen warm.

De ene drone zweefde we hoog in de lucht, de andere werd door mij bestuurd en maakte foto's en panorama's. De controller toonde een pop-up waarin ik werd gevraagd om de originele foto's waarop de panoramafoto's waren gebaseerd te behouden of te verwijderen. In een fractie van een seconde selecteerde ik de verkeerde optie, niet om de originele foto's op te slaan (3b). Dom.

Na de modellen in verschillende composities te hebben gefotografeerd, bracht ik de drones naar beneden, dit keer piepte de drone die ik bestuurde vanwege een bijna lege batterij. Maar alles bleef werken zolang ik het nodig had. Ik was dankbaar voor de assistent-dronepiloten die kalm bleven en batterijen wisselden alsof ze nooit iets anders deden. Ik vond de compositie van de modellen prachtig: poseren in een trapeziumvorm, omlijnd door een wollen touwtje, daar neergezet door Lieke en mij de dag voor de shoot. Misschien zou het nog beter zijn als de modellen in bochten zouden gaan liggen, met armen en benen van hun lichaam af.

Na een korte pauze in het Tuinhuis vroeg ik één van de assistenten, Erik, om de volgende compositie te coördineren. Erik is ingenieur, net als ik, en we bespraken hoe we dit probleem konden aanpakken. Het aantal modellen was onbekend, maar Eric telde ze snel in de Tuinzaal: 31. Hoe positioneel je 31 modellen in 360 graden zonder meetlint of andere hulp? Eigenlijk weet ik het nog steeds niet, maar staande in de Tuinzaal stuurde ik de modellen in kleine groepjes naar Erik, in de hoop dat hij wel een plan had. Wonder boven wonder lukte het. Het delegeren van moeilijke problemen naar anderen en hopen op het beste, is misschien wel mijn tweede favoriete oplossing voor problemen (2).

Tijdens de cirkelshoot hebben we een mooi persoonlijk portret gemaakt van Floris in het midden van de groep, een schoonmaker van het museum passeerde met een verbaasde en blije blik op zijn gezicht, en in één compositie poseerden de modellen met de armen op elkaars schouders. Ik zag blije modellen die verbinding maken tijdens deze shoot en die verbinding was fysiek maar ook vriendschappelijk. Dit was specifiek iets waar ik op had gehoopt. Een Dronude fotoshoot is niet alleen om artistieke beelden te creëren, het is ook bedoeld als unieke beleving voor de modellen.

Mijn zeer gedetailleerde tijdschema en de instructies werkten, de shoot eindigde zoals gepland vóór 11.00 uur, de openingstijd van het museum. Ik voelde een diepe dankbaarheid voor alle modellen, organisatoren en personeel van het museum. De shoot heeft geresulteerd in zo'n 170GB aan data die we gaan gebruiken voor het selecteren van mooie foto's (de hier afgebeelde foto's zijn slechts enkele voorbeelden), voor een korte promotiefilm en voor de "making of" film.

Concluderend: mijn favoriete methoden voor het oplossen van problemen zijn:

(1) Negeer het probleem. Het is waarschijnlijk niet zo erg als het lijkt.

(2) Delegeer het probleem. Als je het probleem niet kunt oplossen, hoop dan gewoon dat iemand anders dat wel kan.

(3) Hoop er maar het beste van, vaak valt het mee. (3b) niet altijd.

(4) Onrealistisch positivisme. Niemand sterft door positief te zijn. Misschien is dat niet waar, maar laten we toch doen alsof. :)

Feedback

Wat de modellen schreven over hun ervaringen: Maja: "Ik voelde me heel welkom, verbonden, viering van schoonheid, en het was een boost voor m'n zelfbeeld. Terwijl we daar in de kou met onze neus in het gras lagen voelde ik me heerlijk terug naar de natuur, achteraf voelde het alsof ik de hele ochtend had gemediteerd. Althans ik denk dat dat is hoe het voelt.;)

Ook complimenten voor jullie team, ik kan me voorstellen dat het in tijden van me2 en machtsmisbruik best spannend kan zijn, maar ik heb mij geen moment onprettig gevoeld. Jullie waren altijd aanspreekbaar." Gabriela; "Thank you for the nice day on Saturday, I felt really happy to take part in this shoot." Ricardo: "Erg leuk om op deze manier bij te kunnen dragen aan de boodschap dat ieder blootje er mag zijn. M'n vrouw gaat zich ook aanmelden en is er dan ook graag bij als dat kan." Laura: "Ik heb een ontzettend leuke dag gehad tijdens deze shoot! Ik heb veel leuke mensen leren kennen en voelde mij de hele dag op m'n gemak. Het was ontzettend fijn om tussen de shoots door naar binnen te kunnen, ik hoop dat we met de grote shoot ook een ruimte binnen hebben ergens om weer op te warmen. Als ik deze ervaring in een zin moet beschrijven is het dit: "Ik heb een geweldige dag gehad en voelde mij verbonden met alle modellen en de natuur" Voor de volgende shoot ben ik op alle data beschikbaar, ik kijk ernaar uit!" Bianca; "Het was geweldig en bevrijdend om met een onbekende groep leuke mensen op een koude, zonnige zaterdagochtend deze shoot te doen." Lieke; "Ik vond het leuk zaterdag." Sarah; "Hoi lieve mensen, Ik vond het fantastisch leuk om mee te doen, heerlijk om zo'n pure vorm van saamhorigheid te ervaren :) Er hing zo'n fijne luchtige sfeer waarin het naakt zijn zó normaal is en ik heb veel gelachen met iedereen! Dus ik doe heel graag mee met de volgende shoots!"

Frank: "Zelfde ervaring als op een naturisten camping. Blote mensen geven meer warmte dan mensen in pak. Het was fijn met jullie samen te werken heb super leuke dag gehad."

Maaike: "Ik vond het weer erg gezellig en goed georganiseerd zaterdag! Graag meld ik mij voor de volgende data ook aan <3" Ronald; "De dag was geweldig, keurig verzorgd en allemaal spontane mensen met als doel mooie kunstwerken te maken” Sander: Het was een ontzettend leuke ervaring om met mensen te zijn die ook voor de eerste keer gekozen hebben om dit te ervaren, en daarin lekker zichzelf zijn om uiteindelijk deel uit te maken van een artistiek beeld!" Vincent: "Ik vond de drone shoot een geweldige ervaring met alleen maar leuke mensen (modellen en organisatie). Zoals eerder al heb aangegeven wil ik zeker met de volgende shoots mee doen." Linda: "Met 1 graad boven nul zij aan zij liggen bibberen met dertig prachtige naakte wildvreemden: nooit kunnen vermoeden hoe hartverwarmend dat kan zijn :) Tot de volgende!"

Piet: "Verbindend, want je komt met zo'n 30 (en straks 100) mensen, die je niet kent, bij elkaar, kleed je uit en gaat naakt een kunstwerk maken. En dat voelt volkomen normaal aan!" Jaap: "Dank voor de bijzondere ochtend! Vanzelfsprekend ben ik erg nieuwsgierig naar de grote foto's. Wellicht mede door het koude en stralende weer, voelde de fotoshoot voor mij bijzonder bevrijdend, en verbindend met de groep, de natuur en mijzelf. Ik ben er graag op 3 en 10 april bij (in tegenstelling tot mijn vorige bericht waarbij ik er nog bij slechts één van de twee wilde zijn. Blijkbaar bevalt het goed (: )"